Αυτή η ίδια μελαγχολία...

Μετά το Μιλάνο σειρά είχε το Βέλγιο. Η αλήθεια είναι ότι ήμουν κουρασμένος από το προηγούμενο ταξίδι και ξεκινούσα με κάπως πεσμένη διάθεση. Όμως όλα άλλαξαν στη Γάνδη. Καταπληκτική πόλη, με ευγενικούς ανθρώπους και πραγματικό πολιτισμό. Πολιτισμό που κληρονόμησαν οι σύγχρονοι και διατηρούν με αγάπη. Πέρασαν οι μέρες και η διάθεσή μου έφτιαχνε όλο και περισσότερο. Με την επιστροφή όμως ήρθα αντιμέτωπος με την κλασική, ελληνική πραγματικότητα! Άρχισε με την ασχήμια της συμεριφοράς των Ελλήνων (ο οδηγός στο λεωφορείο από το αεροδρόμιο έβρισε έναν επιβάτη επειδή έκανε λάθος τη στάση και επειδή ήταν πακιστανός) και συνέχισε με την ασχήμια στο δρόμο (σκουπίδια παντού, λάσπες, φωνές, κόρνες, ααααααααααααααα!). Τώρα κάθομαι κλεισμένος στο σπίτι (χωρίς τηλεόραση βέβαια γιατί έγινε και το θέμα με το βοσκό που σκότωσε 5 άτομα γιατί του πατούσαν το τριφύλλι!) και περιμένω να ξεχάσω τη Γάνδη γιατί αλλιώς ΔΕΝ ΤΗΝ ΠΑΛΕΥΩ! Κοιτάω βέβαια στα κρυφά τα αεροπορικά εισιτήρια μπας και την κάνω πάλι.....