Τετάρτη, Μαρτίου 21, 2007

Φτάνει Πια!






Εμείς οι Έλληνες πολίτες ζούμε, σε καθημερινή πλέον βάση, μια απαξίωση σε βάρος μας. Σε κανέναν άλλο τομέα της Διοίκησης της χώρας μας η απαξίωση αυτή δεν είναι πιο έντονη απ' ότι στο Υπουργείο Δημόσιας Τάξης.

Διαμαρτυρόμαστε για την απαξίωση σε βάρος μας, που παίρνει τη μορφή τυφλής βίας εναντίον συμπολιτών μας.

Διαμαρτυρόμαστε για την απαξίωση σε βάρος μας, όταν αυτή εκδηλώνεται με την συγκάλυψη της έκνομης δράσης λίγων αστυνομικών.

Διαμαρτυρόμαστε για την απαξίωση σε βάρος μας, που αποτελεί η ανείπωτη ταλαιπωρία για την έκδοση διαβατηρίου και ταυτότητας.

Φτάνει πιά! Ζητούμε τη λήψη συγκεκριμένων μέτρων για να σταματήσει η απαξίωση σε βάρος των Ελλήνων πολιτών.

Ζητούμε:

  • Τον απόλυτο σεβασμό προς την προσωπικότητα και την αξιοπρέπεια των πολιτών.

  • Την αποκατάσταση, με έργα και πράξεις, της αξιοπιστίας της Ελληνικής Αστυνομίας στην οποία έχει ανατεθεί η τήρηση της έννομης τάξης.

  • Τον άμεσο εξορθολογισμό διαδικασιών για την έκδοση διαβατηρίων και ταυτοτήτων.


Ζητούμε αυτά που θα έπρεπε να είναι αυτονόητα σε μια δημοκρατική κοινωνία στον 21ο αιώνα.


Μια πρωτοβουλία των ιστολογίων: Αμπελοφιλοσοφίες, αναΜόρφωση-ιστολόγιο, ΔΕ ΜΑΣΑΜΕ ΡΕ, Ελεύθερος Σκοπευτής, Ιστολόγιον, ΚΑΙ βλέπω ΚΑΙ ακούω ΚΑΙ μιλάω, Καλτσόβρακο, Λαπούτα, Λευκός Θόρυβος, λ:ηρ, Μαργαριταρένια, Με Νταούλια και Ζουρνάδες, Στέφανος Ν. Παπανώτας, το χέρι, Ψιλικατζού, ANARRIMA, Digital Era, divaynne, doncat, eidisis-sxolia, Fairy Smoke, fastbackwards, Gravity & the Wind, GreekUniversityReform, Non-Linear Complexity, Nylon, oraelladas, RealityTape, taparaponasas stoMIXER, vrypan|net|weblog, We are not alone

Πάρτε μέρος στην πρωτοβουλία μας.

tags: | meme: a6edf8bc8e7a7ed85215abe9b94bbc7a

Gay Eskimo

Είναι απίστευτο τι μπορείς να βρεις κατά τύχη στο YouTube! Δείτε αυτούς τους τύπους πώς κατέκτησαν τη δόξα!


Αν κάνετε search στο YouTube το Gay Eskimo θα βρείτε πολλές παραλλαγές και video clip χρηστών. Καλή Διασκέδαση!!

Πέμπτη, Μαρτίου 15, 2007

Χωρίς Τίτλο (ακόμα) - Μέρος 2ο

ΟΝΕΙΡΟ:
Μια υπέροχη λευκότητα με κατακλύζει. Τόσο ήρεμη και καθησυχαστική, σχεδόν μητρική. Ίσια μπροστά μου υπάρχει ένας πίνακας που απεικονίζει ένα τοπίο, μια αδιάφορη τοποθεσία. Με κάποιο τρόπο σου δίνει την αίσθηση πως εκεί θα έπρεπε να υπάρχει παράθυρο. Χαμένος στο τοπίο ακούω το ρυθμικό χτύπημα γραφομηχανής, τακ τακ τακ. Κοιτάω τα χέρια μου καθώς τα δάχτυλά μου χτυπούν τα πλήκτρα ανελέητα, μιας γραφομηχανής χωρίς χαρτί. Έτοιμος να κυριευτώ από τον πανικό αναρωτιέμαι τι μπορεί να γράφω. Πώς γίνεται να γράφω και τι με παρακινεί να το κάνω. Αδύνατον να συνεχίσω, σκέφτομαι, και σταματάω. Κι όμως ο ήχος δεν κοπάζει. Το ρυθμικό χτύπημα συνεχίζει να ακούγεται, αυτή τη φορά κάπως απόμακρο. Κοιτάω με απορία τα χέρια μου που παραμένουν όμως ακίνητα. Σηκώνομαι από την καρέκλα και βγαίνω από το λευκό μου δωμάτιο. Δέκα βήματα μετά υπάρχει κι άλλο ένα, ίδιο με το δικό μου, όπου γράφει κάποιος άλλος. Συνεχίζω και συναντώ κι άλλο, και μετά άλλο ένα. Έχω σαστίσει και πριν προλάβω να σκεφτώ οτιδήποτε νιώθω ένα οξύ πόνο στο σβέρκο μου και από τη λευκότητα περνάω στο σκοτάδι.

Πέμπτη, Μαρτίου 08, 2007

Χωρίς Τίτλο (ακόμα) - Μέρος 1ο

Μόλις ξύπνησα κι έχω ένα φοβερό πονοκέφαλο. Σαν τα πολεμικά τύμπανα πανοπλιοφόρων πολεμιστών, που παρελαύνουν από το δεξί προς το αριστερό αυτί μου. Αναρωτιέμαι πού να βρίσκομαι. Νιώθω εντελώς χαμένος. Το κρύο που αισθάνομαι στο μάγουλό μου μαρτυρά πως βρίσκομαι στο πάτωμα. Μοιάζει να είναι ένα κρύο και σκληρό πάτωμα. Μωσαϊκό ή πλακάκι. Κάνω να ανοίξω τα μάτια μου. Φως τρυπώνει από τις μικρές σχισμές τους, βίαιο και με ορμή. Τα κλείνω αμέσως, αντανακλαστικά. Ο πονοκέφαλος μεγαλώνει. Τα τύμπανα ακούγονται εντονότερα τώρα. Λες και ο στρατός συνάντησε τον αντίπαλό του και είναι έτοιμος για μάχη. Πρέπει να σηκωθώ, να δω πού βρίσκομαι. Ψάχνω να βρω μια κρυμμένη πηγή ενέργειας. Βάζω τα χέρια μου με τις παλάμες στο πάτωμα, δίπλα στα πλευρά μου. Σφίγγω το στόμα μου και τα μάτια μου, για την ύστατη προσπάθεια. Τα τύμπανα στο κεφάλι μου μοιάζουν να χτυπούν τώρα στο ρυθμό που ορίζω εγώ. Νιώθω το κρύο να απομακρύνεται από το μάγουλό μου. Πρέπει να σηκωθώ ξανασκέφτομαι. Ανασηκώνομαι. Στηρίζομαι στους αγκώνες μου και στα γόνατα. Κάνω άλλη μια απόπειρα να ανοίξω τα μάτια μου. Αυτή τη φορά ξέρω τι περιμένω και το κάνω σιγά σιγά. Φαίνεται να ελέγχω το μαινόμενο φως. Τα τύμπανα έχουν σταματήσει για λίγο. Σχεδόν αισθάνομαι τη νίκη μου απέναντι στο ανυπάκουο σώμα μου. Ένας στριγκός ήχος διαπερνά το μυαλό μου, με συνταράσσει ολόκληρο. Κλείνω τα μάτια μου για να προστατευτώ, όμως νιώθω το κορμί μου να τραντάζεται από την πτώση. Το κρύο πάτωμα στο μάγουλό μου είναι το τελευταίο που θυμάμαι πριν σκοτεινιάσουν πάλι τα πάντα.

Τετάρτη, Δεκεμβρίου 27, 2006

Χριστούγεννα ρε!

Σας παραπέμπω σε ένα αγαπημένο ήρωα της νιώτης μου... Το όνομά του Bob the Freak. Πριν γίνει γνωστός ο Bob ο Σφουγγαράκης παρακαλώ. Για να ξέρουμε τι λέμε κιόλας! Κάντε λοιπόν κλικ εδώ ---> Bob the Freak
Ρίξτε και μια ματιά στο υπόλοιπο blog... Τόση δουλειά πέφτει... Ψευτοκουλτουριάρηδες! Χο-Χο-Χο!

Λίγο γέλιο για τις γιορτές...

Μετά από Δημόσια Αίτηση (public demand) παραθέτω ένα αγαπημένο βίντεο και αναρωτιέμαι... Πώς έκανε καριέρα αυτός ο τύπος μετά από αυτή την ταινία?! - Για όσους ενδιαφέρονται η ταινία είναι η "Χούλιγκανς" και το συγκεκριμένο βίντεο είναι σε remix έκδοση, από έναν φοβερό τυπά, για να βγάλει περισσότερο γέλιο. Απολαύστε!









Κυριακή, Δεκεμβρίου 10, 2006

Babel!

Πρόσφατα κατάφερα και είδα την καινούρια ταινία του Alejandro González Iñárritu. Για όσους δεν γνωρίζουν το όνομα, όπως κι εγώ άλλωστε, είναι ο σκηνοθέτης του '21 Grams' και 'Amores perros', ταινίες αρκετά γνωστές και βραβευμένες.
Το Babel λοιπόν κινείται περισσότερο στο τέμπο του '21 Grams', ακολουθώντας τη δοκιμασμένη και επιτυχημένη συνταγή. Η βασική ιδέα είναι η συσχέτιση 4 διαφορετικών πολιτισμών με αφορμή ένα τυχαίο περιστατικό. Ένα εθνικο-κοινωνικό μωσαϊκό χτίζεται με μεγάλη επιδεξιότητα από το σκηνοθέτη, έστω κι αν μερικές φορές παρατηρείται κάποια υπερβολή. Το πραγματικά εκπληκτικό επίτευγμα είναι το πέρασμα από τη μια ιστορία στην άλλη, ειδικά αν αναλογιστεί κανείς πόσο διαφορετικά σημεία του κόσμου επισκέπτεται οπτικά. Από το Μαρόκκο στην Αμερική, κι από εκεί στην Ιαπωνία και το Μεξικό! Ο ρυθμός της ταινίας είναι αργός και επιβλητικός, αναγκάζοντας τον θεατή να μένει καρφωμένος στη θέση του, διατηρώντας τις αισθήσεις του σε πλήρη εγρήγορση. Σκληρα αληθινή, πολλές φορές τραντάζει τα θεμέλια της σύγχρονής πραγματικότητας. Μοιραία κάποιες στιγμές θυμίζουν έντονα το '21 Grams' όχι όμως σε σημείο να προκαλείται δυσφορία.
Οι ηθοποιοί στέκονται πολύ καλά, ειδικά οι λιγότερο γνωστοί που ομολογουμένως συμμετέχουν σε μια ταινία που μπορεί να ανεβάσει την καριέρα τους. Προσωπικά θα σταθώ στην ερμηνεία του
Brad Pitt ο οποίος έπαιξε πολύ καλά, όμως από την πρώτη στιγμή που τον είδα είπα: "Εδώ θα ταίριαζε και ο George Clooney", και αυτό δεν μπορεί να είναι καλό.
Σε γενικές γραμμές η ταινία δεν απευθύνεται στο ευρύ κοινό, μιας απαιτεί τη σιωπηλή συνενοχή του θεατή, ακριβώς όπως και στο '21
Grams'. Αξίζει να το δουν πάντως όλοι, ακόμα κι αν το κάνουν για να δοκιμάσουν την αντοχή τους. Σίγουρα θα κερδίσει θαυμασμό και εκτίμηση, πράγμα που φαίνεται και από τις ως τώρα κριτικές.


Πέμπτη, Νοεμβρίου 30, 2006

Αυτή η ίδια μελαγχολία...

Μετά το Μιλάνο σειρά είχε το Βέλγιο. Η αλήθεια είναι ότι ήμουν κουρασμένος από το προηγούμενο ταξίδι και ξεκινούσα με κάπως πεσμένη διάθεση. Όμως όλα άλλαξαν στη Γάνδη. Καταπληκτική πόλη, με ευγενικούς ανθρώπους και πραγματικό πολιτισμό. Πολιτισμό που κληρονόμησαν οι σύγχρονοι και διατηρούν με αγάπη. Πέρασαν οι μέρες και η διάθεσή μου έφτιαχνε όλο και περισσότερο. Με την επιστροφή όμως ήρθα αντιμέτωπος με την κλασική, ελληνική πραγματικότητα! Άρχισε με την ασχήμια της συμεριφοράς των Ελλήνων (ο οδηγός στο λεωφορείο από το αεροδρόμιο έβρισε έναν επιβάτη επειδή έκανε λάθος τη στάση και επειδή ήταν πακιστανός) και συνέχισε με την ασχήμια στο δρόμο (σκουπίδια παντού, λάσπες, φωνές, κόρνες, ααααααααααααααα!). Τώρα κάθομαι κλεισμένος στο σπίτι (χωρίς τηλεόραση βέβαια γιατί έγινε και το θέμα με το βοσκό που σκότωσε 5 άτομα γιατί του πατούσαν το τριφύλλι!) και περιμένω να ξεχάσω τη Γάνδη γιατί αλλιώς ΔΕΝ ΤΗΝ ΠΑΛΕΥΩ! Κοιτάω βέβαια στα κρυφά τα αεροπορικά εισιτήρια μπας και την κάνω πάλι.....

Πέμπτη, Νοεμβρίου 23, 2006

Viva Italia!

Πρόσφατα βρέθηκα στην Ιταλία για μια έκθεση ΜΟΤΟ. Συγκεκριμένα πήγα στο Μιλάνο. Εκεί είδα μια από τις ωραιότερες καθολικές εκκλησίες στο Duomo ...

... Πήγα στο μαγαζί της Ferrari και είδα το μονοθέσιο ...

.. Πήγα στα μαγαζιά αλλά το μόνο που μπορούσα να κάνω ήταν να χαζέψω τη βιτρίνα της Prada ...

... Φυσικά έμεινα άφωνος μπροστά στην αυτού μεγαλειότητα YAMAHA του ROSSI ...

... Αλλά αυτό που ακολουθεί με τρέλανε πραγματικά!!!


Αφιερωμένο σε όλους! Άντε στην υγειά μας!