Χωρίς Τίτλο (ακόμα) - Μέρος 1ο

Μόλις ξύπνησα κι έχω ένα φοβερό πονοκέφαλο. Σαν τα πολεμικά τύμπανα πανοπλιοφόρων πολεμιστών, που παρελαύνουν από το δεξί προς το αριστερό αυτί μου. Αναρωτιέμαι πού να βρίσκομαι. Νιώθω εντελώς χαμένος. Το κρύο που αισθάνομαι στο μάγουλό μου μαρτυρά πως βρίσκομαι στο πάτωμα. Μοιάζει να είναι ένα κρύο και σκληρό πάτωμα. Μωσαϊκό ή πλακάκι. Κάνω να ανοίξω τα μάτια μου. Φως τρυπώνει από τις μικρές σχισμές τους, βίαιο και με ορμή. Τα κλείνω αμέσως, αντανακλαστικά. Ο πονοκέφαλος μεγαλώνει. Τα τύμπανα ακούγονται εντονότερα τώρα. Λες και ο στρατός συνάντησε τον αντίπαλό του και είναι έτοιμος για μάχη. Πρέπει να σηκωθώ, να δω πού βρίσκομαι. Ψάχνω να βρω μια κρυμμένη πηγή ενέργειας. Βάζω τα χέρια μου με τις παλάμες στο πάτωμα, δίπλα στα πλευρά μου. Σφίγγω το στόμα μου και τα μάτια μου, για την ύστατη προσπάθεια. Τα τύμπανα στο κεφάλι μου μοιάζουν να χτυπούν τώρα στο ρυθμό που ορίζω εγώ. Νιώθω το κρύο να απομακρύνεται από το μάγουλό μου. Πρέπει να σηκωθώ ξανασκέφτομαι. Ανασηκώνομαι. Στηρίζομαι στους αγκώνες μου και στα γόνατα. Κάνω άλλη μια απόπειρα να ανοίξω τα μάτια μου. Αυτή τη φορά ξέρω τι περιμένω και το κάνω σιγά σιγά. Φαίνεται να ελέγχω το μαινόμενο φως. Τα τύμπανα έχουν σταματήσει για λίγο. Σχεδόν αισθάνομαι τη νίκη μου απέναντι στο ανυπάκουο σώμα μου. Ένας στριγκός ήχος διαπερνά το μυαλό μου, με συνταράσσει ολόκληρο. Κλείνω τα μάτια μου για να προστατευτώ, όμως νιώθω το κορμί μου να τραντάζεται από την πτώση. Το κρύο πάτωμα στο μάγουλό μου είναι το τελευταίο που θυμάμαι πριν σκοτεινιάσουν πάλι τα πάντα.