Φτάνει Πια!

Εμείς οι Έλληνες πολίτες ζούμε, σε καθημερινή πλέον βάση, μια απαξίωση σε βάρος μας. Σε κανέναν άλλο τομέα της Διοίκησης της χώρας μας η απαξίωση αυτή δεν είναι πιο έντονη απ' ότι στο Υπουργείο Δημόσιας Τάξης.

Διαμαρτυρόμαστε για την απαξίωση σε βάρος μας, που παίρνει τη μορφή τυφλής βίας εναντίον συμπολιτών μας.

Διαμαρτυρόμαστε για την απαξίωση σε βάρος μας, όταν αυτή εκδηλώνεται με την συγκάλυψη της έκνομης δράσης λίγων αστυνομικών.

Διαμαρτυρόμαστε για την απαξίωση σε βάρος μας, που αποτελεί η ανείπωτη ταλαιπωρία για την έκδοση διαβατηρίου και ταυτότητας.

Φτάνει πιά! Ζητούμε τη λήψη συγκεκριμένων μέτρων για να σταματήσει η απαξίωση σε βάρος των Ελλήνων πολιτών.

Ζητούμε:

• Τον απόλυτο σεβασμό προς την προσωπικότητα και την αξιοπρέπεια των πολιτών.


• Την αποκατάσταση, με έργα και πράξεις, της αξιοπιστίας της Ελληνικής Αστυνομίας στην οποία έχει ανατεθεί η τήρηση της έννομης τάξης.


• Τον άμεσο εξορθολογισμό διαδικασιών για την έκδοση διαβατηρίων και ταυτοτήτων.

Ζητούμε αυτά που θα έπρεπε να είναι αυτονόητα σε μια δημοκρατική κοινωνία στον 21ο αιώνα.


Μια πρωτοβουλία των ιστολογίων: Αμπελοφιλοσοφίες, αναΜόρφωση-ιστολόγιο, ΔΕ ΜΑΣΑΜΕ ΡΕ, Ελεύθερος Σκοπευτής, Ιστολόγιον, ΚΑΙ βλέπω ΚΑΙ ακούω ΚΑΙ μιλάω, Καλτσόβρακο, Λαπούτα, Λευκός Θόρυβος, λ:ηρ, Μαργαριταρένια, Με Νταούλια και Ζουρνάδες, Στέφανος Ν. Παπανώτας, το χέρι, Ψιλικατζού, ANARRIMA, Digital Era, divaynne, doncat, eidisis-sxolia, Fairy Smoke, fastbackwards, Gravity & the Wind, GreekUniversityReform, Non-Linear Complexity, Nylon, oraelladas, RealityTape, taparaponasas stoMIXER, vrypan|net|weblog, We are not alone

Πάρτε μέρος στην πρωτοβουλία μας.

tags: polydoras | meme: a6edf8bc8e7a7ed85215abe9b94bbc7a

Gay Eskimo

Είναι απίστευτο τι μπορείς να βρεις κατά τύχη στο YouTube! Δείτε αυτούς τους τύπους πώς κατέκτησαν τη δόξα!

Αν κάνετε search στο YouTube το Gay Eskimo θα βρείτε πολλές παραλλαγές και video clip χρηστών. Καλή Διασκέδαση!!

Χωρίς Τίτλο (ακόμα) - Μέρος 2ο

ΟΝΕΙΡΟ:

Μια υπέροχη λευκότητα με κατακλύζει. Τόσο ήρεμη και καθησυχαστική, σχεδόν μητρική. Ίσια μπροστά μου υπάρχει ένας πίνακας που απεικονίζει ένα τοπίο, μια αδιάφορη τοποθεσία. Με κάποιο τρόπο σου δίνει την αίσθηση πως εκεί θα έπρεπε να υπάρχει παράθυρο. Χαμένος στο τοπίο ακούω το ρυθμικό χτύπημα γραφομηχανής, τακ τακ τακ. Κοιτάω τα χέρια μου καθώς τα δάχτυλά μου χτυπούν τα πλήκτρα ανελέητα, μιας γραφομηχανής χωρίς χαρτί. Έτοιμος να κυριευτώ από τον πανικό αναρωτιέμαι τι μπορεί να γράφω. Πώς γίνεται να γράφω και τι με παρακινεί να το κάνω. Αδύνατον να συνεχίσω, σκέφτομαι, και σταματάω. Κι όμως ο ήχος δεν κοπάζει. Το ρυθμικό χτύπημα συνεχίζει να ακούγεται, αυτή τη φορά κάπως απόμακρο. Κοιτάω με απορία τα χέρια μου που παραμένουν όμως ακίνητα. Σηκώνομαι από την καρέκλα και βγαίνω από το λευκό μου δωμάτιο. Δέκα βήματα μετά υπάρχει κι άλλο ένα, ίδιο με το δικό μου, όπου γράφει κάποιος άλλος. Συνεχίζω και συναντώ κι άλλο, και μετά άλλο ένα. Έχω σαστίσει και πριν προλάβω να σκεφτώ οτιδήποτε νιώθω ένα οξύ πόνο στο σβέρκο μου και από τη λευκότητα περνάω στο σκοτάδι.

Χωρίς Τίτλο (ακόμα) - Μέρος 1ο

Μόλις ξύπνησα κι έχω ένα φοβερό πονοκέφαλο. Σαν τα πολεμικά τύμπανα πανοπλιοφόρων πολεμιστών, που παρελαύνουν από το δεξί προς το αριστερό αυτί μου. Αναρωτιέμαι πού να βρίσκομαι. Νιώθω εντελώς χαμένος. Το κρύο που αισθάνομαι στο μάγουλό μου μαρτυρά πως βρίσκομαι στο πάτωμα. Μοιάζει να είναι ένα κρύο και σκληρό πάτωμα. Μωσαϊκό ή πλακάκι. Κάνω να ανοίξω τα μάτια μου. Φως τρυπώνει από τις μικρές σχισμές τους, βίαιο και με ορμή. Τα κλείνω αμέσως, αντανακλαστικά. Ο πονοκέφαλος μεγαλώνει. Τα τύμπανα ακούγονται εντονότερα τώρα. Λες και ο στρατός συνάντησε τον αντίπαλό του και είναι έτοιμος για μάχη. Πρέπει να σηκωθώ, να δω πού βρίσκομαι. Ψάχνω να βρω μια κρυμμένη πηγή ενέργειας. Βάζω τα χέρια μου με τις παλάμες στο πάτωμα, δίπλα στα πλευρά μου. Σφίγγω το στόμα μου και τα μάτια μου, για την ύστατη προσπάθεια. Τα τύμπανα στο κεφάλι μου μοιάζουν να χτυπούν τώρα στο ρυθμό που ορίζω εγώ. Νιώθω το κρύο να απομακρύνεται από το μάγουλό μου. Πρέπει να σηκωθώ ξανασκέφτομαι. Ανασηκώνομαι. Στηρίζομαι στους αγκώνες μου και στα γόνατα. Κάνω άλλη μια απόπειρα να ανοίξω τα μάτια μου. Αυτή τη φορά ξέρω τι περιμένω και το κάνω σιγά σιγά. Φαίνεται να ελέγχω το μαινόμενο φως. Τα τύμπανα έχουν σταματήσει για λίγο. Σχεδόν αισθάνομαι τη νίκη μου απέναντι στο ανυπάκουο σώμα μου. Ένας στριγκός ήχος διαπερνά το μυαλό μου, με συνταράσσει ολόκληρο. Κλείνω τα μάτια μου για να προστατευτώ, όμως νιώθω το κορμί μου να τραντάζεται από την πτώση. Το κρύο πάτωμα στο μάγουλό μου είναι το τελευταίο που θυμάμαι πριν σκοτεινιάσουν πάλι τα πάντα.