Χωρίς Τίτλο (ακόμα) - Μέρος 2ο

ΟΝΕΙΡΟ:

Μια υπέροχη λευκότητα με κατακλύζει. Τόσο ήρεμη και καθησυχαστική, σχεδόν μητρική. Ίσια μπροστά μου υπάρχει ένας πίνακας που απεικονίζει ένα τοπίο, μια αδιάφορη τοποθεσία. Με κάποιο τρόπο σου δίνει την αίσθηση πως εκεί θα έπρεπε να υπάρχει παράθυρο. Χαμένος στο τοπίο ακούω το ρυθμικό χτύπημα γραφομηχανής, τακ τακ τακ. Κοιτάω τα χέρια μου καθώς τα δάχτυλά μου χτυπούν τα πλήκτρα ανελέητα, μιας γραφομηχανής χωρίς χαρτί. Έτοιμος να κυριευτώ από τον πανικό αναρωτιέμαι τι μπορεί να γράφω. Πώς γίνεται να γράφω και τι με παρακινεί να το κάνω. Αδύνατον να συνεχίσω, σκέφτομαι, και σταματάω. Κι όμως ο ήχος δεν κοπάζει. Το ρυθμικό χτύπημα συνεχίζει να ακούγεται, αυτή τη φορά κάπως απόμακρο. Κοιτάω με απορία τα χέρια μου που παραμένουν όμως ακίνητα. Σηκώνομαι από την καρέκλα και βγαίνω από το λευκό μου δωμάτιο. Δέκα βήματα μετά υπάρχει κι άλλο ένα, ίδιο με το δικό μου, όπου γράφει κάποιος άλλος. Συνεχίζω και συναντώ κι άλλο, και μετά άλλο ένα. Έχω σαστίσει και πριν προλάβω να σκεφτώ οτιδήποτε νιώθω ένα οξύ πόνο στο σβέρκο μου και από τη λευκότητα περνάω στο σκοτάδι.